Święty Walenty, Święty Walenty, serce zgubiłam pod miedzą...- 14 luty 2014 rok

Dziś wielki dzień dla zakochanych. I zapewne będzie się działo. Już widzę te bukiety kwiatów, serca z piernika i inne czekoladki. Może jeszcze jakaś romantyczna kolacja. Ogólnie super. Bardzo miłe święto. Gdy tak piszę, przypomniała mi się pewna historia z czasów gdy byłam jeszcze licealistką. A było tak. Jak to zwykle bywa, w każdej szkole jest taki przystojniak, w którym kochają się wszystkie dziewczyny. Nasza szkoła pod tym względem nie była żadnym wyjątkiem. Też taki był. Śliczniutki. Ale nie to było najważniejsze i nie tym zdobywał serca damskiej części szkoły. Chłopak, czy to za przyczyną wyniesionej z domu kindersztuby, czy wrodzonej cechy charakteru, był niesamowicie szarmancki. I jak po latach wspominam to był cały sekret jego powodzenia. W każdym razie kochały się w nim po cichu (w tamtych latach inaczej nie wypadało) wszystkie dziewczyny. I być inaczej nie mogło, bo jak nie zakochać się w kimś, kto podstawi ci krzesło przy siadaniu do stołu, przepuści cię pierwszą w drzwiach czy też podniesie upuszczony przez ciebie zeszyt. No taki dżentelmen w każdym calu. Tak więc, dziewczyny szalały za nim, nawet takie jak ja będące dwie klasy niżej, na które żadnej uwagi nie zwracał. I tylko dziwne wydawało się to, że żadnej nie faworyzował, to znaczy jak to się mówiło z żadną nie chodził. Zachodziłyśmy w głowę dlaczego tak jest i różne plotki po szkole krążyły, ale konkretnego nic nikt nie wiedział. Od czasu do czasu szkołą wstrząsała wieść, że tą czy tamtą zaprosił do kina czy na lody i wtedy z napięciem obserwowano wszystkie poczynania rzekomej pary. Najczęściej, po tygodniu lub dwóch okazywało się, że wszystko to wyssane z palca bzdury. Tak więc, czas leciał, wszystkie dziewczyny niezmiennie wodziły cielęcym wzrokiem za szkolnym lowelasem, wszystkie oprócz pewnej Elki. Elka chodziła do klasy niżej niż rzeczony chłopak i cokolwiek by o niej nie powiedzieć to z pewnością urodą nie grzeszyła. Już samo to, że była ruda (tą marchewkową rudością) niejako zerowało jej szanse. Do tego miała piegi i nie była za wysoka. I tu niespodzianka. Elka zawsze otoczona była chłopakami. Nie mogłyśmy dojść przyczyn tego fenomenu, bo dla nas po prostu była brzydulą. W naszej szkole tradycją był coroczny bal urządzany z wielką pompą w okresie karnawału. Nie jakaś tam szkolna dyskoteka, ale prawdziwy bal. Na taki bal nie wypadało iść samej. Niestety. Trzeba było czekać aż jakiś mniej lub bardziej pożądany chłopak zaprosi cię i nie było co nosem kręcić, gdy to nie był ten wymarzony. Tak więc, każda na takie zaproszenie czekała. Tematem numer jeden było oczywiście kogo zaprosi nasz dżentelmen. Najbardziej prawdopodobne kandydatki były trzy: jasnowłosa, o delikatnych rysach twarzy Ania, kruczoczarna zawsze uśmiechnięta Krysia i wysportowana szatynka o imieniu Ewa. Termin zabawy się zbliżał, a żadna z dziewczyn nie chwaliła się takim zaproszeniem. W końcu nadszedł wielki dzień. Cała impreza zaczęła się o godzinie osiemnastej i koło dziewiętnastej już wszyscy się dobrze bawili. Wszyscy, oprócz naszego przystojniaka. Jakoś się spóźniał i każda z nas z zainteresowaniem co jakiś czas zerkała w kierunku drzwi. I wreszcie się pojawił. Zgadnijcie w czyim towarzystwie. Ano była to ni mniej ni więcej tylko ta nasza szpetna Elka, która akurat w tamtej chwili czy to za przyczyną ślicznej sukienki czy ładnie upiętych włosów wyglądała całkiem, całkiem. W głowach nam się nie mogło pomieścić dlaczego właśnie wybrał Elkę i pewnie tajemnicą by to dla mnie zostało na zawsze gdyby nie pewien zjazd absolwentów naszej szkoły. Co jakiś czas takie zjazdy organizowano i chociaż nie lubię takich imprez to na tą poszłam za namową mojej przyjaciółki ze szkolnej ławki, Renaty. No więc, siedziałyśmy z dziewczynami właśnie za stołem przy filiżance herbaty i plotkowałyśmy. Nic w tym niezwykłego nie było, bo nie widziałyśmy się lata całe (nie licząc Naszej Klasy) i każda wiele do powiedzenia miała. Od jakiejś chwili w rozmowie udziału nie brała Renata. Pobiegłam za jej wzrokiem i odkryłam, że przygląda się siedzącemu naprzeciwko mężczyźnie. Szarpnęłam ja za ramie i spojrzałam pytająco. W odpowiedzi pochyliła się do mojego ucha i szepnęła, że to ten Piotr. Z początku nie wiedziałam o co jej chodzi, bo elegancki pan po drugiej stronie stołu z niczym mi się nie kojarzył. No, trochę się zmienił od czasów tego pamiętnego balu. I dopiero po chwili zrozumiałam. I tak się jakoś złożyło, że zaczęłyśmy wspominać dawne szkolne czasy. Piotr również dał się wciągnąć w te wspominki. Ośmielona takim obrotem sprawy, zapytałam go o ten właśnie bal i dlaczego właśnie Elka. Piotr zamyślił się na chwilę, a jego wzrok powędrował gdzieś w przestrzeń. Potem uśmiechnął się i powiedział: Właściwie nie wiem dlaczego, Ela zawsze miała w sobie to „coś”. Jak się okazało Piotr i Ela byli bardzo szczęśliwym małżeństwem. Niestety Ela zmarła dwa lata temu. I taki jest koniec tej historii. A może wy macie jakieś swoje historie i zechcecie je opowiedzieć. Napiszcie do mnie, a ja je tu zamieszczę.

Tak więc moi mili miejcie to "coś" w sobie i niech strzały Kupidyna was nie omijają. Wszystkim zakochanym i nie tylko, życzę w dzisiejszym dniu wiele wzruszeń i przyjemnych chwil. A te serduszka poniżej to specjalnie dla was.