Oj dana,dana - wieś się bawi, a dziurawa droga gości mi odstrasza - 9 czerwiec 2014 rok

 Rozszalała się ta nasza wieś, rozimprezowała się na całego. A to Dzień Matki, a to Dzień Kobiet (o tym nie pisałam ale, a jakże, był jak się patrzy, tylko zaproszona na niego nie byłam. Pewnie gmina we mnie jeszcze kobiety nie dojrzała), no i przyszedł czas na Zielone Świątki, a że orkiestrze naszej 90 lat stuknęło więc i ten fakt świętowano. To było wczoraj przy niedzieli. Festyn na świeżym powietrzu zorganizowano. I była nawet karuzela i nie wcale jakaś taka mała tylko duża łańcuchowa. Dla nie wiedzących wyjaśniam, że w tej karuzeli siedzenia zamocowane są na długich łańcuchach. Przyjemność dla ludzi o mocnych żołądkach. A co poza tym. Ano było wszystko jak trzeba i życzenia i występy i przemowy wszelkie no i oczywiście czcigodni goście. A orkiestra to nawet tort dostała. Nie wiem kto był tejże imprezy organizatorem, ale chyba Pan Burmistrz Gminy Działoszyce za gospodarza robił, a Pani Sołtys naszej wsi za gospodynię. Podejrzewam również że sławetna Grupa Odnowy Wsi Dzierążnia palce w tym maczała. Dzieciaki pokaz dały, krakowiaka maluchy zatańczyły, a mażoretki dzielnie w takt wygrywanych przez naszego jubilata – Orkiestrę Dętą OSP Dzierążnia maszerowały. Najbardziej wzruszyły mnie przemowy drogiego naszego Pana Burmistrza Gminy Działoszyce i zaproszonych gości, a to Pana Wicewojewody Świętokrzyskiego Grzegorza Dziubka i Komendanta Ochotniczej Straży Pożarnej, ale skąd nie dosłyszałam. Pan Wicewojewoda z zapałem opowiadał jak to z rodziny rolniczej się wywodzi i dla dobra tegoż ludu wiejskiego co w mocy jego czyni. Na tradycje się powoływał i o wsparcie w nadchodzących wyborach PSL prosił (cha, cha, cha). Komendant krótko wspomniał tylko że dobytek ludzki Straży jest strzec zadaniem. Wszystkie osobistości dzielnie z ludem się bratały i obecnością swoją imprezę uświetniły. No i jak to na festynie napitku różnego nie brakowało i zagrychę do niego można nabyć sobie było z czego licznie korzystano. Niebywałym powodzeniem cieszył się sklep obok remizy położony, gdzie kolejka czasy głębokiej komuny na myśl przywodzić mogła. A potem to już tylko tańce do późnej nocy były i ludek bawił się wesoło. Tak więc sami widzicie, że pan Burmistrz nasz zapracowany bardzo i imprezy żadnej sobie nie odpuści. I nie wiadomo czy współczuć mu, czy też zazdrościć, bo z jednej strony utrudzony musi być wielce, a z drugiej ugoszczony zawsze szczodrze zostaje. Piękne to wszystko i za serce chwyta, ale prośbę mam jedną do przedstawicieli władz naszych, choć pewności żadnej nie mam, że bloga mojego ktoś w gminie czyta. Gdyby jednak ktoś to czytał, to tym sposobem orędować się ośmielam, by wszystkie szumne słowa w czyn przekuć i skromny ludek zauważyć. Kochany Panie Burmistrzu drogi mam potrzeba. Imprezy są fajne, ale dziury w drodze interes mi psuję i gości odstraszają. Już jakieś dwa lata o to zabiegamy i tak sobie myślimy, że prośba nasza swoje już odleżała. Co prawda inwestycja to nie duża ale gdyby w końcu do skutku doszła to na chwałę Pana Burmistrza zapisana będzie, a dla nas to rzecz pierwszej wagi i jak to Szkspir ujął „to be or not to be”

I to chyba na tyle. Aha. Dodać muszę jeszcze, że z utęsknieniem na następną imprezę czekam. 

Kolorowe jarmarki czyli dawnych wspomnień czar i jeszcze trochę o dzisiejszej rzeczywistości - 5 czerwiec 2014 rok

Nie wiem jak wy, ale ja lubię wracać do wspomnień z dzieciństwa. No może im człowiek starszy to tak ma. Pewnie to nie reguła i nie dotyczy każdego, ale mnie najprawdopodobniej tak. A może jestem trochę sentymentalna? W każdym razie wspomnień mam wiele, a najbardziej ulubione dotyczą wakacji u moich dziadków. Tak, właśnie należałam do tych szczęśliwców, mających babcie na wsi. Nie wszyscy tak mieli. Niektóre dzieciaki spędzały całe wakacje w mieście. Ja nie. Może stąd mój sentyment do wsi. Z tamtych czasów pamiętam wiele rzeczy na przykład sianokosy na łące koło rzeki,  na której jesienią zbierały się sejmiki bocianów, żniwa, wykopki i snujące się po polach dymy palonych ognisk. Pamiętam też, że co jakiś czas w pobliskim miasteczku odbywał się jarmark i na taki jarmark kilka razy zabrał mnie dziadek. W takie dni trzeba było bardzo wcześniej wstać. Dziadek zaprzęgał do wozu koniki i mogliśmy wyruszyć w drogę . Do Skalbmierza jechało się dość długo (tak mi się wtedy wydawało) bo to jakieś siedem kilometrów, ale w końcu docieraliśmy na plac targowy. Tutaj było już zawsze gwarno i tłoczno. Obok siebie stało wiele furmanek, z których gospodarze sprzedawali swoje produkty. Dalej kolorowe stragany ze swojskimi smakołykami i nie tylko. Można tu było kupić praktycznie wszystko od wiejskiej kiełbasy i serów przez wszelkiego rodzaju odzież aż po produkty niezbędne w gospodarstwie domowym takie jak: garnki, sita, wiadra, kosze itp., itd. Taki ówczesny dom towarowy. Byłam wtedy dzieckiem i jak wszystkie dzieci najbardziej interesowały mnie zabawki. Było takie miejsce na placu gdzie sprzedawano wykonane z drewna i wikliny przedmioty. Tu najbardziej lubiłam przychodzić, bo oprócz koszyków, kwietników, stołków, półek, drabin, łyżek, garnców i Bóg raczy jeszcze wiedzieć czego były tu zabawki dla dzieci. Gliniane, gwiżdżące ptaszki, fujarki, drewniane koguty na kółeczkach z machającymi skrzydłami, małe malowane zydelki, wiklinowe wózki dla lalek i wiele, wiele jeszcze innych. Nota bene, miałam taki wózek na drewnianych kółkach, w którym namiętnie woziłam swoje lalki i miśki. Trudno mi opisać ten ruch i krzyki sprzedawców zachwalających swoje towary. No i ten specyficzny zapach: ciepłe (ale jeszcze nie gorące) powietrze poranka, ostry zapach zwierząt, produktów spożywczych, drewna i nie wiedzieć jeszcze czego. Pewnie ten opis jest nie wystarczający, ale lepiej nie potrafię. Cóż, czas robi swoje i wypacza nasze wspomnienia. To tyle w kwestii przeszłości.

A dziś? Jak wygląda dzisiaj jarmark? Bo takie jarmarki czy raczej jak teraz się mówi targi w tych małych miasteczkach odbywają się i współcześnie. Ba, są nieodłącznym ich elementem. Święto dyszla, jak mawia mój mąż odbywa się raz w tygodniu. Dziś na targu trudno spotkać wóz zaprzężony w konie. Za to cały parking zajmują samochody, a nie rzadko trafia się i traktor. Nadal jest tu gwarno i tłoczno. A co dziś można tu kupić? Zaraz przy wejściu miejscowi gospodarze sprzedają swoje towary. Teraz akurat jest sezon na truskawki, ale są też pomidory, ziemniaki i wszelkiego rodzaju nowalijki. Dalej stragany z garnkami i drobnym sprzętem kuchennym. No i oczywiście odzież. Najróżniejsze bluzeczki, spódnice, spodnie, sweterki, damskie, męskie i dziecięce w dużym wyborze i różnorodności. Kilka stoisk z butami i pantoflami. Tutaj zawsze kupuję ciepłe góralskie kapcie na zimę. Na prawo jest część zajmowana przez sprzedawców kwiatów i drzewek ozdobnych, ale nie tylko. Można tu znaleźć sadzonki warzyw i owoców. To moje ulubione miejsce. Nabyłam tu wiele roślin do mojego ogródka. Dalej stoiska z firanami i zasłonami. Z drugiej strony placu można spotkać zaś wozy ciężarowe oferujące meble. Od gospodarzy można też kupić mleko czy ser. Nie brakuje też straganów z mięsem. Na próżno zaś szukać na dzisiejszym targu pierzastego kogucika, balonika na druciku, cukrowej waty i z piernika chaty. To można zobaczyć tylko na odpustach, a czasem na imprezach z udziałem ludowych wytwórców, które mają za zadanie  promować region. Ale to już zupełnie inna bajka. Pewnie i o tym kiedyś napiszę, a na teraz to wszystko. Na dole kilka fotek z targu w Skalbmierzu.